At the Netherlands Rugby Union the women’s Sevens team (left) is already seen as priority number one (photo courtesy IRB).

International Rugby Board
March 30, 2011

by Tim Maitland

Olympic status for Sevens is changing rugby exponentially away from the sport’s heartlands. In part 1 of this series Tim Maitland looked at how 95% of the benefit of being in the Games from 2016 isn’t the money that comes from the IOC, but the investment from individual nations into their sport. In part 2 he examines two relatively unheralded areas – the women’s game and regional Olympiads – and how they are driving some of the biggest changes.

As we build towards 2016, National Olympic Committees will have to justify to their governments more than ever before the investment of public funds in sport. Quite simply, that means Olympic medals and that hard fact is going to drive the biggest “hidden” benefit for rugby: growth in the female side of the game.

Nowhere is this more apparent perhaps than in Asia, where the rise of Sevens has encouraged thousands of women to take up Rugby. An astonishing 30% of rugby participants in Hong Kong and Singapore are now female, and women’s rugby is on a massive growth curve in China, where the NOC has smelt the potential for a fast return.

“The biggest opportunity is in women’s rugby,” declares Mark Egan, Head of Performance and Development at the International Rugby Board. “The thing about the women’s game is it is less developed compared to the men’s and potentially there are “soft” medal targets there for some National Olympic Committees.

“If we’re going to grow our numbers, and the IRB has the strategic target of moving from 3.5 to 4.0 million registered players up to 6 million by 2020, one of the greatest growth opportunities is in women’s rugby. I think it’s going to be the biggest growth area for us.”

Sevens Samba

If you’re not convinced, take Brazil as a case study. The Comitê Olímpico Brasileiro is already putting money into Sevens, giving their women’s team an extra £150,000 for this year in the hope of developing the team because it could have to qualify for the 2016 Games. Where that investment is critical is that it allows a team – a winner of all six South American Women’s Sevens Championships and the 2010 South American Games, unbeaten and grossing 1,127 points for and just 46 against in claiming those titles, since 2005 – to spread its wings in search of tougher opposition, which they found in last December’s women’s invitational tournament at the Dubai Sevens.

“In South America, it’s not that it’s easy, but we’ve never lost a game. This is real rugby; the speed and the contact. For us, we have to get out of South America and prove that we can really play. We got to Dubai and we would never have thought we could play in Dubai in an international tournament,” said Julia Sarda, a 28-year-old from Florianopolis, the capital of Santa Catarina State in southern Brazil, who was part of the team that played in the desert.

“We have to get out of South America to improve. We feel like we are athletes now; before, we were just players. It’s improving; a lot of people in Brazil now know about rugby. A lot of people are watching us now, not just our families. It’s changing, but I believe it will change even more. There will be some live TV from the next South American games in February in Brazil. In Brazil now, Rugby Sevens is a girls’ game. We’ve had more results than the guys,” she adds.

The Netherlands are another case in point. Only recently in Las Vegas, the unheralded Dutch women’s national side lost just 17-12 in the Cup final against celebrated Canada.
“Women’s rugby is basically now priority number one. We have 17 girls – 12 elite and five development – working three or four times a week at the moment and in September hopefully going full time,” said coach, Gareth Gilbert.

“We’ve started a Sevens project where we’re aiming for the 2016 Olympic Games in Rio. Fortunately we’ve got a lot of backing from companies who are supporting us financially, and also from the Olympic Committee and our union.”

And of course no discourse on women’s Sevens would be complete without acknowledging the achievements of Australia’s own Wallaroos. They memorably struck gold at the first Rugby World Cup Sevens for women in 2009 with a patchwork quilt of a side made up of fine sportswomen from various different codes, all drawn to the excitement and Olympic allure of Sevens.

The Trickle-Down Effect

Probably the most underestimated arena for the growth of any sport trying to expand beyond its traditional boundaries are the multi-sport regional games around the world, for the simple reason that they provide an achievable level of easily recognisable success for an emerging nation.

It is probably not a coincidence that, following hot on the heels of gaining Olympic recognition, Sevens should have made two significant additions to its portfolio this year. Already a feature of the Asian Games, SEA (Southeast Asian) Games and Commonwealth Games, among others, it will be making its debut with a men-only tournament at the Pan American Games in the Tlaquepaque Stadium in Guadalajara, Mexico in October. The sport is also thought to be scheduled to make a bow in the All-Africa Games in Maputo, Mozambique in September, although it is not clear whether this will be as an exhibition sport or in full medal capacity.

Mexico provides an interesting study of the kind of chain reaction that inclusion in one of the regional games sets off. Recognising the importance of them having more than just a token presence in the Sevens as Pan American Games hosts, the IRB stepped in to fast-track development work, aiding a restructuring of the Federacion Mexicana de Rugby and making them a full member of the IRB. Seeing the IRB investing and recognizing that a bronze medal might be achievable, the Comité Olimpico Mexicano provided funds and gave access to the Olympic training centre. Because of the investment from the NOC and the added profile that both Olympic and Pan Am games status brings, the team has increased its sponsorship income. But, as Egan explains, that is just the tip of a very large iceberg that reaches deep into the waters of the country’s sports culture.

“The big thing is the Mexicans have their national school Olympics; they call it the National Youth Olympics, and rugby is now included in that,” Egan says.

“It’s the same in Brazil. That opens up not just central government money, but regional and local government money and the regional education authorities will follow what the regional governments are telling them. It’s endless, all the different stages and opportunities to get funding purely from being an Olympic sport.”

PART 1 – SEVENS: SPEEDING INTO SPORT’S SUPERHIGHWAY

RC Delft II vs RSRC II 51-7

Written by Michiel

Tuesday, 29 March 2011

Laatste wedstrijd van het seizoen voor het glorieuze tweede team van RC Delft. Deze keer geen stress vooraf voor Michiel en Herman of er wel genoeg spelers zijn, er zijn er zat. Leeftijd varieerde van jong in de driekwarten to gearriveerd in de scrum. Dubbele bezetting op de props zodat alleen Sander als hooker een hele wedstrijd hoefde te spelen. Verder dus een hoop reserves langs de kant en ook aardig wat publiek. RSRC was met een volledig team aanwezig ondanks dat hun eerste team een promotie degradatie wedstrijd tegen Dwingeloo moest spelen.De wedstrijd begon al even zonnig als het weer van vandaag. Het gameplan was duidelijk,  de bal te ver opengooien naar buiten zouden onze scrum niet kunnen belopen en de fitte studenten scrumspelers wel dus we houden het simpel, centres snijden terug naar binnen na de setpiece en van daaruit gaan we spelen. Dit resulteerde in mooi fase spel met pick en go’s en veel loop acties rond onze fly half/voorzitter Kees. Dit resulteerde na 10 minuten in een try voor flanker Jan Zinsmeetser  die een zeer sterke wedstrijd speelde.Tweede try was een uitgespeelde overlap na wederom goed fase spel, wie re scoorde weet ik niet meer zeker maar ik weet wel dat Nicolai onze Servische aanwinst goed was ingeschoven vanaf de full back.Hierna speelde RSRC de bal snel in de vrije ruimte voor de aansluit try, maar helaas voor hun kon Delft het game plan weer oppakken en werd de voorsprong langzaam maar zeker uitgebouwd.Tweede helft met redelijk wat nieuwe spelers voor delft was een kopie van de eerste helft en de winst werd uitgebouwd naar 51-7. Ik stond toen al zelf langs de kant te keuvelen dus weet niet alle try scoorders meer. Wel alle lof voor RSRC die ook bleven rugbyen. Klein minpuntje was de blessure van het broertje van Coen (in goede traditie van het 2e ken ik ook niet alle spelers bij naam), hij moest na een flinke tik op de borst kortademig worden afgevoerd. Hopelijk knapt hij snel op en zie we hem snel weer op het veld.Na het laatste fluitsignaal van de referee (wie anders al de onvolprezen Rob de Roo ) was het tijd voor een gezellige 3e helft. Biertjes stonden klaar en publiek en spelers hadden gezonde dorst. Weer een fijne dag op de rugby.Michiel en Herman bedankt voor het weer een jaar trekken van de kar, dankzij jullie hebben we een mooi seizoen kunnen spelen en zijn we op een nette derde plaats geëindigd! Helemaal top! Bart de Wit

Rugbyklucht duurt maar voort

Gepubliceerd op 29 maart 11, 12:00 Laatst bijgewerkt op 29 maart 11, 21:47

HILVERSUM –

De klucht over de derde wedstrijd in de play-offs tussen de rugbyclubs Hilversum en ’t Gooi duurt maar voort.

Hilversum was oorspronkelijk al zeker van de finale om de landstitel, die voor komende zaterdag op het programma staat. Maar ’t Gooi diende na twee nederlagen tegen de streekrivaal een protest in omdat Hilversum een niet speelgerechtigde speler, Sep Visser, had opgesteld in het tweede duel.

Nog altijd wordt er binnen de rugbybond en de arbitrage en tuchtcommissie overlegd wat er nu moet gebeuren. In eerste instantie hadden de twee teams dinsdagvond een beslissingswedstrijd moeten spelen, maar Hilversum weigerde dat en wilde een diepgaander onderzoek.

Deze week wordt verder gepraat over de kwestie. Of zaterdag de finale wordt gespeeld door één van de twee clubs tegen Dukes is daardoor ook onzeker geworden.

Succes voor Tilburgs studenten rugby

De Tilburgse Studenten Rugby Club Tarantula heeft afgelopen zondag de eerste de play-off wedstrijd gewonnen. Als de studenten de play-offs winnen, promoveren ze naar de derde klasse.

Het rugby team won van het Amsterdamse AAC3 met 19-12.

TSRC Tarantula eindigde afgelopen week als tweede in de competitie waardoor ze de play-off bereikte. Vorige jaar eindigde het team nog als vierde. Het is het tweede jaar dat TSRC Tarantula meedoet aan de competitie, dat na jarenlange afwezigheid is heropgericht door een groep enthousiastelingen.

Rugby is een groeiende sport in Nederland en vooral in studentensteden erg populair. Dit jaar is rugby vertegenwoordigd op het Groot Nederlands Studenten Kampioenschap. Daarnaast wordt de sport tijdens de komende Olympische Spelen gespeeld.

Op 10 april speelt Tarantula de beslissende en laatste wedstrijd van de play-off  tegen ‘The Wasps’ in Nijmegen.

Wil je een keertje meetrainen? TSRC Tarantula traint op woensdag en vrijdagavond om 20.00 uur op de rugbyvelden van Rugby Club Tilburg aan de Bredaseweg.

zaterdag 26 maart 2011 15:02
TIEL – RC de Scrumboks houdt vrijdag 1 april een vriendentraining voor alle jeugd vanaf zes jaar. Iedereen die geïnteresseerd is in rugby en wil ervaren wat deze leuke en sportieve sport inhoudt, is welkom. Een shirt, sportbroek en sportschoenen worden aanbevolen. Dus wil je weten wat rugby is? Kom dan 1 april naar sportpark Rauwenhof, Beethovenstraat 18A in Tiel. De training is van 18.45 tot 20.00 uur. Info: www.scrumboks.nl, ac@scrumboks.nl

Nederlands Dames Sevens Team derde op het Hong Kong Women’s Rugby Sevens Toernooi.

Afgelopen nacht vond in Hong Kong het Hong Kong Women’s Rugby Sevens Toernooi plaatst. Naast Nederland namen USA, Canada, Frankrijk en China, allemaal landen uit de top 10 van de wereld, deel aan dit toernooi. Nederland eindigde  in Las Vegas als runner-up, maar met China en Hong Kong in de poule was dit een zeer moeilijk, maar geen onmogelijke opgave voor dit ambitieuze, strijdlustige team.

Het Nederlands Team eindigde onder meer door een winstpartij op China als tweede in haar poule. Door deze prestatie speelde het Nederlands Team vanwege de toernooiopzet meteen om de 3e en 4e plaats. Deze wedstrijd werd gespeeld tegen de USA dat het Nederlands Team een aantal weken geleden ook al trof in Las Vegas. Opnieuw wist het Nederlands Team te winnen. Dit keer met een nipte overwinnen van 12-07. Naast de tweede plek in Las Vegas is er met de overwinning op de USA een derde plek behaald.

Ondanks het verlies tegen Frankrijk, de grootste concurent van Nederland, kijkt Bondscoach Gareth Gilbert terug op een geslaagd toernooi. Met het behalen van de 3e plaats hebben de speelsters het toernooi goed afgesloten. Het belangrijkste Sevens Toernooi vindt plaats 16 en 17 juli 2011. Bij terugkomst in Nederland kan het team zich met de ervaring die zij in Hong Kong heeft opgedaan, verder gaan ontwikkelen richting dit belangrijke toernooi.

Poulewedstrijden			Uitslag
Filippijnen	– Nederland		00-56
China	– Nederland		05-17
Nederland	– Frankrijk		00-12
Nederland	– Hong Kong		05-15
3e / 4e plaats
Nederland	– USA		12-07

Het Nederlands Team zal zich nu gaan voorbereiden om uit te blinken in eigen land. Zij zal deelnemen aan de Amsterdam Sevens op 21 en 22 mei 2011. Dit is het eerste toernooi waar onze Nederlandse supporters hun Dames live in actie kunnen zien. Na Las Vegas en Hong Kong zal de Amsterdam Sevens de derde internationale test worden op hun ‘Road to Rio’.

Normaal alleen Rugby nieuws in het Nederlands, maar af en toe een uitzondering

RCO Harlequins troeft Greate Pier op snelheid af

De eerste competitiewedstrijd bij kunstlicht is de rugbyers van RCO Harlequins uit Oldenzaal uitstekend bevallen. Op het Wethouder Horstman sportpark in Enschede, de thuishaven van ERC ’69, werd met 56-10 (ruststand 36-0) gewonnen van Greate Pier uit Leeuwarden. De enorme snelheid waarmee de Oldenzalers in de eerste helft de aanvallen uitvoerden, vormde de basis voor de triomf. De jarige Frank Segerink (hij werd 38), Frits Lohuis en Christian Workel waren stuk voor stuk hun opponenten te snel af en rondden fraai af met een try. Daardoor stond het binnen de kortste keren 19-0 en was de strijd  in deze wedstrijd van de vierde klasse Noord/Oost al in een vroeg stadium gelopen. De spelers van RCO Harlequins waren heel positief over het spelen van de wedstrijd bij kunstlicht. Greate Pier was, gezien de twee uur reistijd en 200 kilometer iets minder enthousiast. “Er gaat niets boven het spelen van een wedstrijd op woensdagavond bij kunstlicht”vertelde een speler enigszins ironisch. by: Wilfred Roobaard

Claims, AAC 3 thuis tegen West Friesland & nog meer claims

Geschreven door Nick den Uijl

 

Ja, ja; de kompetitie zit er weer op. Dus het is tijd om de claims weer eens nader te bekijken. Tot nog toe zijn er 70 claims ingediend. Dat zijn er precies 70 teveel. Wil ik daarmee zeggen dat, indien er problemen zijn, er niet opgetreden zou moeten worden. Nee, natuurlijk niet. Maar dat zou gewoon vanuit de kompetitieleiding zelf moeten gebeuren; niet op aangeven van clubs. Maar claimen loont, en dus zal het nog wel even schering en inslag blijven. Van de 70 claims zijn er namelijk 52 toegekend. Schrijnend is dat het vaak geen reet uitmaakt wat de verdediging van de club waartegen wordt geclaimd is; toekennen vindt vrijwel automatisch plaats. Dat is jammer, want je krijgt het gevoel als je de claims leest, dat er vrijwel geen enkele rekening met elkaar wordt gehouden. Laten we wel zijn; hoewel we dat misschien graag anders zouden zien, is rugby in Nederland een amateursport van goedwillende liefhebbers die in kleine vereniginkjes hun best doen om zo vaak mogelijk lekker wat te ballen.

 

Er zijn dus 52 claims toegekend en er zijn er 17 afgewezen. Dat betekend dat er nog eentje openstaat. Die ene gaat ons aan.

Afgelopen woensdag speelde het derde zijn laatste kompetitiewedstrijd thuis tegen West Friesland. Het is natuurlijk al heel spijtig dat die wedstrijd op een woensdag moet plaatsvinden, maar daar gaat het nu niet over (zijdelings kom ik daar nog wel op). De heenwedstrijd speelden was in een gelijkspel geëindigd, dus deze pot zou geen makkie worden. Omdat de eerste wedstrijd vooral beslist werd op de flanken (laten we wel zijn; de voorwaartsen van West Friesland zijn nou niet echt wat je zegt kleine jongens), begonnen we onze wedstrijd met een zo mobiel mogelijk pack. Dat betekent, zoals iedere AAC-er zal begrijpen, dat de Speler van het Seizoen de eerste helft van de zijlijn mocht bekijken. Normaal gesproken is dat de favoriete positie van de Speler van het Seizoen, maar deze keer deed het pijn aan zijn ogen (om over zijn hart nog maar niet te spreken).

Wellicht begon AAC de pot met een heel mobiel pack, maar die mobiliteit bleek toch vooral in de scrums. En nou niet wat we zeggen in de richting die we graag zien. Onze scrum vloog achteruit. We zullen er niet al te veel over zeggen, maar er was een heel onverkwikkelijk incidentje met een scrum op onze eigen vijfmeterlijn en een bijbehorend afgrijselijk resultaat. Normaal gesproken zou zoiets voer voor weken diskussie opleveren, maar ik denk niet dat iemand bij AAC ooit nog woorden wil vuil maken aan deze schandvlek.

Wel was duidelijk dat er iets moest gebeuren. En wat doe je als je verdediging versterking behoeft? Dan neem je een topadvokaat in de arm. Zo gezegd, zo gedaan. Dat hielp al heel aardig. Maar het was en bleef verders een bedroevende vertoning. Ruststand 0-5.

In de rust werd in niet mis te verstane bewoordingen uitgelegd dat dit toch niet de bedoeling was. Er werden wat wissels doorgevoerd en Speler van het Seizoen werd van stal gehaald.

Ik wil niet veel zeggen, maar het was een briljante wissel. Ik zou hier graag verhalen van alle heldendaden die de Speler van het Seizoen in de volgende veertig minuten verrichtte, maar er zijn geen woorden om te beschrijven wat voor wonderen deze held allemaal verrichtte. Maar als ik een woord zou moeten kiezen, dan zou het inertia zijn.

Want waar voor de wedstrijd mobiliteit nog het toverwoord had geleken, bleek het juist een volkomen gebrek aan mobiliteit in de eerste rij te zijn wat het derde nodig had. Met een stabiele scrum kon de derde rij eindelijk doen wat zij het beste doet; lopen met de bal. De backs kregen eindelijk de ruimte om te doen, wat zij het beste doen; lopen met de bal. Al met al liep het allemaal een stuk lekkerder in de tweede helft (behalve dan de Speler van het Seizoen; die was niet in beweging te krijgen) en AAC liep een vijftal tries binnen.

Wonder boven wonder bleken ook de konversies ineens weer van belang; uit de moeilijkste hoeken werden die ineens tussen de palen door geramd. Eindstand: 35-5.

Een mooie pot; een goede eerste helft van West Friesland en een betere tweede helft van AAC. Wat wil een mens nog meer.

Niets, zou je zeggen.

Groot was dan ook onze verbazing op zaterdag dat West Friesland de wedstrijd heeft geclaimd. Waarom? Het is ons volkomen onduidelijk. West Friesland klaarblijkelijk ook, getuige het feit dat er nog geen reden is gegeven: ” Maandag kom ik hierop terug ivm prive omstandigheden.. Ik hoop dat hiervoor begrip is. Met vriendelijke groet, Rugbyclub West-Friesland“. Laat ik hier voorop stellen dat ik hoop dat de “prive omstandigheden” niet iets serieus inhouden, want dat gun je niemand. Maar we hebben ons werkelijk suf gepiekerd wat de reden van de claim zou kunnen zijn.

Waren we niet op komen dagen?

Waren we te laat op komen dagen?

Waren we inkompleet?

Hadden we spelers opgesteld die niet speelgerechtigd zouden zijn?

Voor zover wij weten, is daar allemaal geen sprake van. Hoewel het wel leek alsof we de eerste helft niet op waren komen dagen, stonden er toch echt gewoon vijftien man van AAC op het veld. We hebben nog eens goed gekeken naar de spelers, maar het waren toch echt dezelfde spelers die al het hele seizoen voor het derde spelen; een stelletje ouwe lullen en een paar beginnelingen. Precies zoals dat hoort in de vierde klasse.

Vanzelfsprekend kreeg de Speler van het Seizoen de schuld door de komplottheoristen in de schoenen geschoven. Zijn verweer dat men toch moeilijk een 41-jarige, kreupele, lichtkalende, ietwat aan overgewichtleidende man leidend aan serieuze trainingsallergie, van zoiets kon beschuldigen, was aan dovemansoren gericht. Het moest hem wel zijn.

Ik hoop het ergens wel een beetje, want het alternatief zou erger zijn.

Het alternatief, namelijk dat de claim zou zijn ingediend onder het mom dat men later nog wel een reden zou bedenken, afhankelijk van de resultaten van de zondag, zou verschrikkelijk zijn. Dat zou werkelijk tegen ieder gevoel van sportiviteit en alles waar we toch graag van beweren dat rugby voor staat indruisen.

Misschien dat ze de advokaat willen wraken (geen idee of zoiets kan, maar je leest wel gekkere dingen in de krant).

 

Maar goed; er is dus één onbestemde claim en er zijn 69 ander claims ingediend. Alle legeringen van het rugby hebben er last van. 10 claims bij de dames, 9 in de beker, 10 bij de jeugd en de rest bij de reguliere herenkompetitie. Vooral het claimen bij de jeugd doet natuurlijk de tranen opwellen. Immers; jong geleerd, oud gedaan, dus dat doet weinig goeds beloven voor de toekomst. Gelukkig zijn jongen nogal tegendraads, dus er is nog de hoop dat ze zich, zoals jongelui betaamd, voor de rest van hun leven tegen deze kwaal gaan verweren.

De klassen met de meeste claims zijn de Tweede Klasse Noord en de Derde Klasse Zuidwest. In de Tweede Klasse Noord heeft Spakenburg zich terug moeten trekken en in de Derde Klasse Zuidwest heeft Sparta 2 zich terug moeten trekken. Dat is natuurlijk een goede verklaring voor het aantal claims, maar het is geen goede ontwikkeling voor het rugby.

Een pluim moet nog gegeven worden aan de Tweede Klasse Noord bij de dames, waar geen enkele claim werd ingediend. Nu zou het makkelijk zijn om te schreeuwen dat dit een klasse is met maar 5 teams. Maar daar staat tegenover dat de reisafstanden in deze klasse afschrikwekkend zijn en dat menig wedstrijd daar wordt gespeeld met inkomplete teams (of dat op zich gewenst is, is een ander punt); het kan dus wel.

De meeste claims werden ingediend door de The Bassets (4) en Utrecht (5). Nou zijn dat grote verenigingen met veel teams in kompetitie, dus is de kans groter dat er wat te claimen valt. Maar het feit dat alle Utrechtse claims zijn ingediend in de vierde klasse doet toch de wenkbrauwen enigszins fronsen. Laten we wel zijn; er is één nivo lager kwa rugby wereldwijd en dat is de Tweede Klasse Nepal (Khatmandu uit; altijd lastig) . Als er dus een klasse is waar rugby breedtesport hoort te zijn, dan is het wel de vierde klasse.

Je gaat ja dan ook afvragen wel nut er nou precies gediend is bij dit soort claims (je zal maar spelen in een team dat meerdere wedstrijden claimt; dan speel je dus zelf ook niet).

Bij mijn weten is niemand in Nederland zo stom om kontributie te betalen aan een vereniging en daarnaast nog een bedrag aan bondskontributie, om vervolgens vooral niet te willen spelen. Maar, hoewel er al jaren wordt geroepen dat onze sport groeit als kool, bestaat onze sport toch vooral uit kleine vereniginkjes met één tot anderhalf team, en dat beperkt nogal eens de mogelijkheid met 15 spelers in het veld te treden. In plaats van halfgeblesseerden dan toch het veld in te sturen, of mensen die eigenlijk het nivo nog niet aankunnen op te stellen, zou het een stuk beter zijn om zo´n pot dan later in het jaar te spelen.

Vandaag is de lente begonnen. Afgelopen weekeinde ben ik voor het eerst weer in mijn korte broek naar de club gegaan. Kortom; het is weer die tijd van het jaar waarop je het liefst ieder weekeinde een potje zou gaan rugbyen. Maar helaas; dat gaat niet meer, want de kompetitie is afgelopen.

Ik begrijp nog wel het idee dat de landelijke klassen een beetje op tijd afgelopen moeten zijn, want er is nog nakompetitie, er zijn nog finales, er zijn nog interlands en er moet nog Rugby Sevens worden gespeeld. Begrijp ik allemaal. Maar waarom er in de derde en vierde klasse niet meer zo moeten worden gebald, is mij volkomen onduidelijk.

En met mij is het denk ik velen onduidelijk.

Nou heb ik ook wel eens horen zeggen, dat het dan beter is als de tegenstander dan toch op komt dagen (al is het inkompleet), waant dan heb je in ieder geval nog een wedstrijd. Volkomen kul natuurlijk. Vorig seizoen reed ik naar mijn aloude studentenklupje voor hun laatste wedstrijd van het seizoen. Dat was leuk, want de mannen waren net kampioen geworden. De kampioenswedstrijd hadden ze op een doordeweekse wedstrijd aan de andere kant van het land moeten spelen (want ja; de kompetitie moest op tijd af). Zo heb je nog eens plezier van je kampioenswedstrijd. Geeft niets, want er was dus nog die laatste wedstrijd, en die was thuis. Dus dat zou nog een feestelijke dag worden.

Dat viel een beetje tegen. De tegenstander was met negen man komen opdagen (dus niets dan hulde voor hun), omdat hun eerste team nou eenmaal nog een wedstrijd had en die wilden wel kompleet spelen (want er was nog wel wat te winnen). Dus hun tweede was met negen man afgereisd. Hun beweegreden was ook heel valide: “Anders krijgen we 250 euro boete.” Daar kan ik mij wel in vinden. Leuk werd het natuurlijk nooit. Enschede vulde Zwolle 2 natuurlijk aan (want over die twee teams ging het) en er werd gespeeld. Echt leuk wordt zo’n wedstrijd natuurlijk nooit. Had ook geen zak met rugby te maken.

Natuurlijk had Zwolle best een week later willen komen met een kompleet team om er een mooi rugyfeestje van te maken. Maar ja; dat mocht niet. De kompetitie moest immers op tijd af zijn. Winnaars? Eigenlijk geen en rugby al helemaal niet.

Het gedwongen afraffelen van de kompetitie is een soort van sluipend gif dat langzaamaan de breedtesport om zeep helpt. Dat effekt wordt dan nog eens versterkt door die bezopen boetes. Waarom moeten teams, die hun best doen om deel te nemen aan de kompetitie (en daar gaat het toch allemaal om) beboet? Je verliest de wedstrijd al met 30-0, je krijgt 5 punten aftrek, en daar bovenop krijg je ook nog eens 250 euro boete. Denk er nog eens goed over na. Stel je voor; je bent een klein klupje met net 25 spelende leden. Je hele begroting gaat, alles bij elkaar de 3500 euro niet te boven. Stel je voor, je hebt een beetje pech; er verhuizen een paar spelers, je hebt wat blessures en er kunnen gewoon af en toe een paar spelers niet (ze moeten bijvoorbeeld ook wel eens werken). Kortom; je kan gewoon een paar keer geen team op de been brengen. Als het even tegenzit, dan heb je zo 1000 euro boete bij elkaar. Dan ben je als vereniging dus gewoon failliet!

Is het vreemd dat verenigingen huiverig zijn om een tweede team in te schrijven?

Dat is nog los van het feit dat die 30-0 en vijf punten aftrek al voldoende kompetitievervalsing inhouden. Dan heb ik het niet zozeer over de teams die de punten krijgen, maar vooral over de teams die niets met de claim te maken hebben. Vooral omdat er meer dan voldoende mogelijkheden zouden zijn om die wedstrijden alsnog te spelen. Ware het niet dat de kompetitie om de één of andere reden niet door kan lopen in de lente.

 

Houdoe,

Nick.