Zoals jullie – hopelijk – gemerkt hebben, heb ik al een tijdje geen verslag meer uitgebracht. Excuses. Dat komt omdat ik, Taupo en het hele land, eigenlijk het hele continent, namelijk bezig is met iets veel belangrijkers: het WK rugby. De All Blacks (het Nieuw-Zeelandse team) is het perfecte team om te kiezen als je aan het Nederlands Elftal gewend bent: ze zijn goed, eigenlijk de beste, maar winnen nooit een WK. Een leuke bijkomstigheid die je bij het Nederlands Elftal mist, is dat de All Blacks ook veruit het best uitziende team is. (Vergelijk Dan Carter maar met Arjen Robben en je weet wat ik bedoel.) Wat dan wel weer jammer is, is dat een zwart-witte outfit je niet in dezelfde feeststemming brengt als je oranje brulshirt.
Rugby is ook de enige manier om een celebrity in Nieuw-Zeeland te worden. Je kan wel een succesvol muzikant of acteur zijn, maar om je gevoelens op zo’n manier te uiten is toch een beetje raar en oncomfortabel. Dat doen echte mannen niet. (En vrouwen? Die doen het huishouden dus die hebben geen tijd voor dat soort dingen.) Dit resulteert erin dat je bij de meerderheid van de reclames op tv met een middelbare man die een product aanprijst en je denkt
‘jezus, hadden ze geen betere acteur daarvoor kunnen vinden’ het meestal gaat om een (oud) All Black die aan het schnabbelen is. Dan schnabbelt bijvoorbeeld voor Daikin heatpumps (een soort centrale verwarming, maar dan minder praktisch) en de manier waarop hij zijn enige lijn tekst opleest aan de kijker overbrengt is net zo tenenkrommend als de resultaten van de eerste reclameshoot van een seizoen America’s Next Top Model. Carrièreadvies voor Dan: poseren in die Jockey-boxers, dat doe je veel beter!
Naast geld verdienen moeten ze ook aan vrijwilligerswerk doen om te bewijzen dat ze ondanks al dat succes uiteraard wel heel gewoon zijn gebleven. Zodoende stond ik op een zaterdagochtend gezellig met Colin Meads bomen te planten. Wie? Inderdaad, dat vroeg ik me dus ook af. De oude lange grote meneer bleek de Johan Cruijff van Nieuw-Zeeland te zijn. En ik mocht met ‘m op de foto! Toen ik aan anderen vertelde dat ik Colin bomen had gepland, kreeg ik standaard de vraag of het dennenbomen waren. “Ik weet niet wat voor ’n bomen, natives geloof ik”, waarna ze me dan schaapachtig aankeken. Toen ik aan de telefoon zat met een bepaald persoon waarvan ik de naam niet kan noemen omdat ik nog steeds bang ben dat zijn (nu geloof ik ex-) vriendin me op komt zoeken met haar hagelgeweer en die opmerking weer hoorde besloot ik maar eens te vragen waar die obsessie met dennenbomen toch vandaan kwam. “Because Colin Meads’s nickname is ‘Pinetree’.” Toen voelde ik me even heel dom. En buitenlands. Gelukkig kon ik dit gevoel de volgende dag doorgeven aan een andere Nederlander die niet doorhad dat een van de WK-versieringen in het hostel bedoeld was voor
Zuid-Afrikanen, en niet voor Nederlanders. “Hee, the thing there that says ‘Lekker om jou te ontmoet’, did you use google translate for that or so, because it’s not right in Dutch.” “No I used an Afrikaans phrasebook. Als het Nederlands was geweest had ik er wel een molen opgezet in plaats van een springbok.” “…oh kut…” “Fijne dag nog.”
En de wedstrijden zelf? Ja, die zijn een goede reden om elke avond naar de kroeg te gaan, want ze zenden de meeste wedstrijden alleen uit op Sky en daarop moet je geabonneerd zijn. Gelukkig zijn de wedstrijden nu alleen nog in het weekend, want ik begon halverwege de eerste week toch vrij snel m’n stem en algehele gezondheid kwijt te raken. En zoals bij het WK voetbal telt uiteindelijk telt maar één ding. Nieuw-Zeeland moet winnen. Australië mag niet winnen. Australië is het Duitsland van Oceanië.
Rugby Nieuws 